Από τήν εκδήλωση για τα 30 χρόνια σχολής και 10 των Δρυάδων εν Πλώ


Αγαπητοί Εσείς,

όλοι εσείς που παρευρίσκεστε στο μοίρασμα ζωής τριάντα ετών καλλιτεχνικής δημιουργίας, θα περιμένετε να ακούσετε βιογραφικά στοιχεία, συμμετοχές σε φεστιβάλ, χορευτικές ομάδες, διακρίσεις.

Δεν θα το κάνω.

Η τέχνη δεν μιλάει για αριθμούς. Δεν την αφορούν.

Η τέχνη μιλάει μόνο για αγάπη.

Κι αυτό γιατί, ο καλλιτέχνης δημιουργεί ΜΟΝΟ, όταν την αγάπη μπορεί να την εκφράσει σε: βήματα χορού, λέξεις, εικόνες, γλυπτά, πίνακες ζωγραφικής.

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω για την επέτειο των 30 ετών, αναρωτήθηκα τι θα περίμενε μία χορεύτρια, να γράψει μία συγγραφέας που δεν έχει χορέψει ποτέ;

Θα γράψω λοιπόν γι αυτό που γνωρίζω καλύτερα, την ποίηση.

Και τι πιο θαυμαστό από την ποίηση!

Όχι τη λογοτεχνική κατ’ ανάγκη, αλλά την ποίηση όπως ένας ποιητής των πάντων μπορεί να αντιληφθεί, δημιουργώντας το υπέροχο πλάσμα που λέγεται «Άνθρωπος».

Ο άνθρωπος που ξεπέρασε πολύ νωρίς τη θνητότητά του μέσα από τη διαδρομή που λέγεται «γνωρίζω εμένα, αγαπώ εμένα,  όταν γνωρίζω και αγαπώ ΠΡΩΤΑ τον άλλον».

Αυτό έκαναν η Μαρία και ο Γιάννης.

Γνώρισαν τον εαυτό τους, γνωρίζοντας και αγαπώντας το συνάνθρωπο, το διπλανό, τον άγνωστο.

Και αφιερώθηκαν σε αυτόν.

Οι δυο τους σαν ένα σώμα, σα μία κοινή ψυχή, πάντα όμως με δύο καρδιές.

Τόσο αφοσιωμένες και δυνατές που όταν κουράζεται η μία, να αναλαμβάνει η άλλη.

Τα σκίτσα του ενός, οι λέξεις του, νόημα έδωσαν στους ήχους και τα βήματα του άλλου.

Τα σχήματα των κορμιών, οι εκτάσεις και οι συστροφές καθοδήγησαν την πένα και το πινέλο.

Απαλές αέρινες γραμμές διέγραφαν αυτό που έβλεπαν.

Σώματα που άνοιγαν το βήμα τους, άπλωναν φτερά και δρασκέλιζαν τα σύννεφα έως πέρα στον ασύνορο ορίζοντα.

Τότε οι μελωδίες κάρφωναν τις νότες τους σε εκείνο το τελάρο αχόρταγα, ατελείωτα, μέχρις ότου όλα έπαιρναν ζωή.

Τα χέρια τους με την πλαστικότητα του ποιητή αλλού ζωγράφιζαν κι αλλού δίδασκαν.

Μια έκφραση λυγμού εδώ, ένα τίναγμα χαράς εκεί, ένα βλέμμα καρτερικό κι αλλού μια κίνηση φυγής.

Χορογραφίες διαφορετικές μα τόσο απαράλλαχτα… ίδιες.

Από εκείνη την πρώτη κοινή συμπόρευση ξεκίνησαν όλα.

Τα όνειρα των νιόβγαλτων παιδιών φώτισαν τους καθρέφτες της σάλας, τα μικρά πέλματα στάθηκαν σε «Position Plié», οι καρποί των χεριών καμπύλωσαν και άνοιξαν διάπλατα.

Μάρτυρες από κοινού, η Μαρία κι οι γονείς, αντιλήφθηκαν το ταξίδι του παιδιού τους, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που το άκουσαν περήφανα να λέει:

«Πάω μπαλέτο!»

Ακολούθησαν την ψυχή του να αιχμαλωτίζεται στο μαγικό κόσμο του χορού.

Μονοπάτια να διασχίζει, άλλοτε στενά και δύσκολα κι άλλοτε πάλι, ανοιχτωσιές και ξέφωτα.

Το είδαν να αποκτά γνώση μέσα απ’ το παιχνίδι, να δημιουργεί, να κατακτά.

Το ενίσχυσαν στην πρώτη του παράσταση.

Και το παρηγόρησαν σε ‘κείνη που δεν παρέστη.

Το στήριξαν στην πρώτη απογοήτευση του. Να επιμείνει το πίεσαν. Να μη τα παρατήσει.

Να δυναμώσει το σώμα και το πνεύμα του, πειθαρχημένο σε μία από τις υψηλότερες μορφές χορού.

Το παρότρυναν να συμμετάσχει σε μια παγκόσμια ομάδα ανθρώπων, ταλαντούχων, καλλιεργημένων στη μουσική παιδεία και στην ιστορία της τέχνης τους.

Το ενθάρρυναν να σηματοδοτήσει την άνθησή του ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης ακολουθώντας μεγάλους σολίστ και δάσκαλους.

Αυτό το ταξίδι είναι ένα μακρινό,

σπουδαίο κοινό ταξίδι, της Μαρίας, του Γιάννη, των χορευτών,

αυτών που ήρθαν και αυτών που έφυγαν για να ακολουθήσουν την προσωπική τους επαγγελματική πορεία.

Στη ρότα που ακολουθεί ο καθένας, σταθμός θα είναι εφοδίων πάντα,

το πέρασμά τους δίπλα σε ανθρώπους με πάθος και υπευθυνότητα, ονειροπόλους, αφοσιωμένους στον πολιτισμό και την τέχνη.

Αν κάποιος θα ήθελε να δώσει μια ευχή,

αν εγώ

θα ήθελα να δώσω μία ευχή θα ήταν:

Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν να πλατύνει η καρδιά,

να ανασηκωθούν τα πέλματα,

φόρα να πάρουν δυνατή

για το «Grand jeté» της πρώτης πράξης.

 Είθε να ακολουθήσουν κι άλλες σημαντικότερες πράξεις,

στο θαυμαστό έργο της ζωής τους

που εξελίσσεται μπροστά μας.

Νίνα Ρόδη

 

 

 

ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΣ ΜΊΛΗΣΑΝ BF2W2661

οι φίλοι ΄΄ Απόστολος Πίτσαβος,Μαρία Ιφου,Παναγιώτης Νάνος,Σπύρος Μαντζαρλής, [εκ μέρους της Νίνας Ρόδη]Νίνα Καραπαναγιώτη,Μανώλης Βρέντζος,Θεμιστοκλής Μιχαλάκος ,[εκ μέρους της Σοφίας Κωτσιαλή] Λίλα Βαρελά

 

One thought on “Από τήν εκδήλωση για τα 30 χρόνια σχολής και 10 των Δρυάδων εν Πλώ

  1. Μαρία να είσαι δυνατή, να συνεχίσεις στον κοινό σας δρόμο ! ήθελα τόσο να είμαι εκεί. Όμως μακρινές οι πόλεις που ζούμε. Πλάι σου η σκέψη μου.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *