Η συνέργεια των ανθρώπων και δη των καλλιτεχνών είναι αφορμή για σκέψεις γύρω από την Τέχνη, την τεχνική, τα υλικά κυρίως όμως σκέψεις πάνω στην έμπνευση και τη δημιουργία.

Σε μια τέτοια συνέργεια συμμετείχε η Μαρία Καραπαναγιώτη-Τρούκη, ο Ανδρόνικος Τρούκης και η Μαρία Κρανά μέλη της καλλιτεχνικής ομάδας Δρυάδες Εν Πλώ προσκεκλημένοι απο τον  κο Γιαννη Καμίνη και την κα Χρύσα Μπαρτζιώκα

Τα εγκαίνια της ομαδικής έκθεσης στη Myro Gallery ήταν το γεγονός του μήνα ώστε να προσέλθουν αθρόα ομότεχνοι και φιλότεχνοι της Θεσσαλονίκης στο υπόγειο της Ν. Φωκά 8, στο κέντρο της πόλης.

Το υπόγειο της Myro φωτίστηκε από την ένταση των χρωμάτων του χρωστήρα, με τη συμμετοχή παλαιότερων και πρωτοεμφανιζόμενων ζωγράφων και εικαστικών να καλύπτει κάθε του γωνιά και χώρο.

Ο κόσμος που παραβρέθηκε στα εγκαίνια είχε την ευκαιρία να δει προσωπικά τους καλλιτέχνες, να συνομιλήσει και να επιβεβαιώσει πως η Τέχνη δεν είναι πολυτέλεια· είναι  αναγκαίος τρόπος έκφρασης.

Με χαρά συνάντησα τους φίλους από τα παλιά, τη Μαρία και τον Ανδρόνικο. Και η χαρά συνεχώς αυξάνει με το πέρασμα των ετών, βλέποντας μητέρα και υιό, να είναι τόσο αφοσιωμένοι στην Τέχνη.

Οι μικρές αυτοσχέδιες ξεναγήσεις, οι συνεύρεση τόσο κόσμου μαζί, δημιουργούσε ένα ηχητικό τοπίο γνωστό σε αντίστοιχες εκδηλώσεις, παρόλα αυτά θα ομολογήσω, θορυβώδες.

Η παράσταση που είχε επιμεληθεί η Μαρία, θα ξεκινούσε σε λίγα λεπτά ωστόσο τίποτα δεν ήταν σαφές με την έναρξή της.

Στην απορία μου εάν θα έπρεπε να ενημερώσουν πως η performance  ξεκίνησε συνάντησα το αμυδρό χαμόγελο στο πρόσωπο της Μαρίας και τη βεβαιότητα πως δε χρειάζεται να γίνει τίποτα περισσότερο. Η Τέχνη θα βρει το δρόμο να την προσέξουν.

Οι πρώτες νότες της κιθάρας  ξέφυγαν από τα ηχεία και το κατακόκκινο πανί με το οποίο ήταν σκεπασμένη η χορεύτρια Μαρία Κρανά  άρχισε δειλά αλλά ουσιαστικά να αποκαλύπτει το σώμα.

Η χορογραφία εξελίχτηκε ανάμεσα στον κόσμο που αυτοστιγμεί σταμάτησε να μιλά παρασύροντας σε συμμετοχή θέασης κάθε έναν παραβρισκόμενο.

Δε γνωρίζω ποιο ήταν το  θέμα που διαχειρίστηκε η Μαρία Τρούκη στη χορογραφία της και τελικά ίσως δεν έχει σημασία, καθώς ο κάθε θεατής μπορεί με τις δικές του προσλαμβάνουσες να το ερμηνεύσει όπως το εισπράττει.

Προσωπικά το έζησα σα γέννηση-αναγέννηση της ίδιας της Τέχνης, κατακόκκινης και σφοδρής.

Ένα ξεσήκωμα υπερβατικό από τη γη στο ύψος της ανθρώπινης υπόστασης, να κυλά, να γλιστρά, να παλεύει να εκφραστεί ανάμεσα σε κάθε παρόντα και παρούσα εκείνης της βραδιάς.

Να προκαλεί το δέος, όπως προκαλεί κάθε μεγάλο και σπουδαίο έργο, είτε είναι ένα παγκόσμιο εμβληματικό έργο είτε η πρώτη πινελιά, η πρώτη γραμμή, η πρώτη μελωδία, το πρώτο γράμμα.

Το θέαμα και το άκουσμα που πρόσφεραν η Μαρία Κρανά  και ο Ανδρόνικος Τρούκης ήταν στα γνωστά μονοπάτια της  χορογράφου Μαρίας Καραπαναγιώτη  όπου η ποίηση και ο χορός είναι το ίδιο και το αυτό.

Λυπάμαι που δεν είμαι κριτικός τέχνης και δε γράφω τα «σωστά» πράγματα για την εκδήλωση, είμαι όμως θεατής και με άγγιξε βαθιά τόσο η μουσική όσο και ο χορός δύο νέων παιδιών που ζουν και υπηρετούν μέσα από τις Δρυάδες Εν Πλώ  αυτό που αγαπούν με τόσο ουσιαστικό τρόπο.

 

 

Μαρία, πιστεύω πως ανάμεσά μας ήταν και η παρουσία του μεγάλου απόντα .

 

Και είμαι βέβαιη πως θα χαμογελούσε από ικανοποίηση βλέποντας πως ο κύκλος της ζωής όπως και της Τέχνης δε θα κλείσει ποτέ.

 

Φεβρουάριος 2020, Νίνα Φιλίππου Ρόδη